Benediktinci
Benediktinci (Red sv. Benedikta) su najstariji monaški red u katoličkoj crkvi. Osnovan je u 6. vijeku. Osnovao ga ja Benedikt iz Nursije (oko 480-oko 550). On je 'otac zapadnog redovništva'. Okupio je monahe u samostanu Monte Kasino (Monte Cassino) u centralnoj Italiji kojeg je osnovao oko 530.[1]
Benedikt iz Nursije je odredio pravila koja su određivala kako samostani trebaju da budu vođeni. Pravila su pored molitvi predviđala i fizički rad za monahe. Od redovnika se očekivala poniznost, molitva, rad, poslušnost, šutnja i spolna čistoća. Njegova sestra Skolastika, osnovala je ženski red benediktinki. Benediktinci su bili pod direktnom upravom rimskih papa. Sveti Benedikt Anijanski (oko 750-821) je dao nova pravila koja su bila priznata 817. Svoj vrhunac benediktinci su doživjeli u 10. i 11. vijeku. Najznačajnija opatija postao je Samostan Klini (Cluny) u Burgundiji u Francuskoj. Pod uticajem duhovnika sa Istoka benediktinci su se počeli baviti prepisivanjem knjiga, otvaranjem škola i biblioteka. Oni su postali istaknuti naučnici i glavni predstavnici u školstvu u Evropi. Iz redova benediktinaca bilo je oko 40 papa.
Od 12. vijeka benediktinci slabe u svojim porvobitnim namjerama. Vremenom su prikupili ogromne posjede i pretvorili se u krupne feudalce. Od sredine 19. vijeka ponovo doživljavaju procvat u njihovom religioznom djelovanju.
