argad

Savet diwar ar rakger ar- hag an anv-kadarn kad^[1].

Da geñveriañ gant ar gerioù cad (en kembraeg), cath (en iwerzhoneg) ha catu (en galianeg).

Anv-kadarn

argad /ˈar.ɡat/ benel (liester : argadoù)

1. Stourm etre daou enebour pe veur a hini, daou loen, daou zen.
   • Hervez he doareoù a wechall, ma teue goude he zaolioù argad da glask ur goudor sioul e pleg ur re zivrec'h, e stagas he muzelloù ouzh ma re. — (Lukian Kergoat, Blaz ar Champagn, Al Liamm, niv. 164, Mae - Mezheven 1974, p. 242.)
2. Stourm armet etre daou lu peurliesañ.

   Mont d'an argad.