Касцёл Святога Іосіфа і кляштар бернардзінцаў (Мінск)

Кляштар бернардзінцаў у Мінску быў заснаваны ў 1624 годзе. Фундатарамі выступілі Андрэй і Ян Кансоўскія. Краснасельскі староста Андрэй Кянсоўскі падараваў бернардзінцам пляц з драўляным домам (фундацыя зацверджана Яўстафіем Валовічам у 1628 годзе).

Драўляныя касцёл і канвент збудаваны ў 1630-я гады, але ў 1644 годзе згарэлі. Пасля пажару да 1652 года пастаўлены мураваныя касцёл і кляштар, якія ў 1656 годзе згарэлі. У хуткім часе яны адноўлены з дабудаванай у 1676 годзе мураванай капліцай па фундацыі Крыштофа Станіслава Завішы. Рэканструяваны пасля пажару 1740 года. У 1752 годзе адбылася рэканструкцыя, пасля якой будынкі набылі цяперашнія рысы^[1]. Зноў пашкоджаны пажарамі ў 1809 г., 1835 г. У хуткім часе адноўлены. Манастырскі комплекс, які ўключаў касцёл, жылыя дамы, трапезную, школу, шпіталь, стайню, піваварню і іншыя гаспадарчыя пабудовы, уваходзіў у ансамбль плошчы Высокага рынку і вул. Бернардзінскай. З паўднёвага боку каля касцёла ў 1810—17 гг. пабудаваны гандлёвыя рады.

У 1864 годзе касцёл і кляштар былі зачыненыя і канфіскаваныя расійскімі ўладамі за ўдзел гараджан Мінска ў нацыянальна-вызваленчым паўстанні. Касцёл прыстасавалі пад праваслаўную палкавую царкву Св. Кірыла і Мяфодзія, а кляштарныя карпусы былі ператвораныя ў казармы Каломенскага пяхотнага палка і памяшканні следчае камісіі.

З 1872 года выкарыстоўваўся пад архівы. З 1992 года ў ім знаходзіцца Архіў навукова-тэхнічнай дакументацыі і Архіў-музей літаратуры і мастацтва Беларусі. У 1983 годзе фасады касцёла рэстаўрыраваныя (архітэктар Г. Босак).

Касцёл — помнік архітэктуры позняга барока. 3-нефавая 6-слуповая бязвежавая базіліка з 5-граннай апсідай накрыта агульным высокім 2-схільным дахам. Бакавыя нефы ўтвараюць 3 злучаныя паміж сабой капліцы, накрытыя 1-схільнымі дахамі. У архітэктуры пануе пластычны сілуэт галоўнага фасада, які мае хвалістую паверхню, раскрапаваную 4 шырокімі іанічнымі пілястрамі на 3 часткі, цэнтральная завершана фігурным шчытом з валютамі па баках. Уваход вырашаны шырокім парталам, над якім прабіта вялікае 3-лопасцевае арачнае акно хораў, абапал якога паміж пілястрамі — нішы, дзе стаялі стукавыя скульптуры святых. Сцены бакавых фасадаў расчлянёны арачнымі і лучковымі аконнымі праёмамі і шырокімі пілястрамі ў прасценках, контрфорсамі на апсідзе.

Унутры захаваліся цыліндрычныя скляпенні ў бакавых нефах і крыжовыя ў капліцах (цыліндрычнае скляпенне цэнтральнага нефа страчана). У пачатку 1960-х гг. прастора залы расчлянёна на паверхі 2 жалезабетоннымі перакрыццямі. У тоўшчы сцяны галоўнага фасада — вітыя лесвіцы на хоры і ў склеп. Дэкор і жывапіс 9 алтароў, за выключэннем лепкі капітэляў пілястраў і слупоў, не захаваліся.

З паўночнага ўсходу да касцёла пры-будаваны П-падобны ў плане будынак кляштара. Архітэктурны рытм фасадаў ствараюць прамавугольнью аконныя праёмы і пілястры ў прасценках. Галерэйная планіроўка аб’ядноўвае манаскія келлі, трапезную, бібліятэку і інш. Тэрыторыя кляштара была абнесена мураванай сцяной (захавалася часткова) з брамай.

З 19 сакавіка 2005 года членамі рымска-каталіцкай грамады святога Іосіфа ладзяцца штодзённыя вячэрнія мал��бны за вяртанне будынка касцёла вернікам. 15 ліпеня 2009 года ўпаўнаважаны па справах рэлігій і нацыянальнасцей Беларусі Леанід Гуляка заявіў, што мінскі касцёл бернардзінцаў не могуць аддаць вернікам з‑за таго, што няма куды перамясціць размешчаныя ў гэтым будынку фонды архіваў^[2]. Пазней было вырашана пераабсталяваць кляштар пад гасцінічны комплекс^[3]. У 2009—2014 гадах праведзена рэканструкцыя і цяпер будынак выкарыстоўваецца як гатэль «Манастырскі».

• Каталіцкія храмы Беларусі / А. М. Кулагін. — Мінск, 2008.
• Каталіцкія храмы на Беларусі : энцыклапедычны даведнік / А. М. Кулагін. — Мінск, 2000.
• Республика Беларусь : энциклопедия. [В 7 т.]. Т. 5. — Минск, 2007.
• Туристская энциклопедия Беларуси. — Минск, 2007.

•   На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Касцёл Святога Іосіфа і кляштар бернардзінцаў (Мінск)
• Касцёл Святога Іосіфа рамесніка і кляштар бернардзінцаў на Radzima.org