Вайна за незалежнасць Румыніі (1877-1878)

На працягу многіх стагоддзяў Румынія знаходзілася пад кантролем Асманскай імперыі, што выклікала незадаволенасць сярод румын. Пазіцыі Асманскай імперыі паступова аслабелі, што прыводзіла да росту нацыяналістычных настрояў і імкнення да незалежнасці. Румыны марылі аб аб'яднанні сваіх земляў і стварэнні незалежнай дзяржавы, свабоднай ад замежнага панавання.

У 1877 годзе, скарыстаўшыся момантам аслаблення Асманскай імперыі, румынскія паўстанцы паднялі паўстанне. Неўзабаве да іх далучыліся вайска Расійскай імперыі, якія таксама вялі барацьбу супраць асманскіх сіл. Аб'яднаныя намаганні румынскіх і рускіх войскаў сыгралі ключавую ролю ў ходзе канфлікту, але ў паўстанне таксама прымала ўдзел Балгарскае апалчэнне^[bg][1].э

19 студзеня 1878 года Асманская імперыя запытала мір, прыняты Расіяй і Румыніяй. Перамога далася Румыніі коштам 19 тысяч чалавек. 13 ліпеня 1878 года незалежнасць Румыніі ад Порты была прызнана вялікімі дзяржавамі.

Мірнае пагадненне паміж Расіяй і Асманскай імперыяй было падпісана 3 сакавіка 1878 года ў Сан-Стефана. Яно абвяшчала стварэнне Балгарскага княства, незалежнасць Сербіі, Чарнагорыі і Румыніі. Аднак гэтае пагадненне не было прызнана Вялікімі дзяржавамі, што прывяло да склікання Берлінскага кангрэса. Паводле Берлінскага трактату Румынія атрымала поўную незалежнасць, Паўночную Дабруджу, порт Канстанца і востраў Змяіны. Расіі адышла Бесарабія, якую Румынія атрымала пасля Крымскай вайны. Князь Караль I першапачаткова не згаджаўся з такім адчужэннем тэрыторыі, але Бісмарк пераканаў яго пайсці на кампраміс, каб атрымаць у будучыні эканамічныя выгады ад выхаду да Чорнага мора.

1. ↑ [http://www.el-soft.com/panorama/en/07_mavzolej.html Romanian Mausoleum and memorial park � the village of Grivitsa] (нявызн.)(недаступная спасылка). web.archive.org (19 мая 2006). Архівавана з першакрыніцы 19 мая 2006. Праверана 31 кастрычніка 2024.