Электраровар

Ідэя абсталяваньня ровара рухавіком узьнікла крыху пазьней зьяўленьня самога ровара. У 1888 годзе Джон Данлоп вынайшаў пнеўматычныя шыны, што значна павысіла камфорт і бясьпеку язды, зрабіўшы ровар адным з самых папулярных сродкаў перамяшчэньня. Далейшае разьвіцьцё ідэі зьвязана з прагрэсам у галіне электратэхнікі. З 1890 адразу некалькімі патэнтамі была абаронена канструкцыя электрычнага прывада, які ўсталёўваецца на ровары. Так, патэнт ЗША (1895) апісвае прыладу ровара, абсталяванага электрарухавіком сталага току. У 1899 годзе Джон Шнэпф распрацаваў мадэль прывада задняга кола.

• Ровар з электраматорам дазваляе пераадольваць стромкія альбо спадзістыя, але працяглыя ўздымы й значныя адлегласьці фізычна непадрыхтаваным людзям.
• Зарад акумулятараў ажыцьцяўляецца ад бытавой электрасеткі.
• Калі батарэя разрадзіцца, можна выкарыстоўваць педальны прывад.
• Кампактны.
• Ідэальны транспарт для горада, па хуткасьці перамяшчэньня ў гарадзкіх умовах пераўзыходзіць усе віды транспарту уключаючы грамадзкі.
• Шалёны й без паху.
• Можна электрыфікаваць свой звычайны ровар.

• Невялікі запас ходу (30—40 км).
• Доўгая зарадка батарэі (4—6 гадзін)
• Вялікі кошт, у два-тры разы больш выпадковага ровара.
• Хутчэй зношваецца, менш запас трываласьці, даражэй у абслугоўваньні.

Электраровары можна разьдзяліць на 3 асноўныя групы

1. Электраровары да 500 ват. Гэта маленькія ровары падыдуць пэнсыянэрам каб зьезьдзіць у краму, кампактныя, зачастую складныя ровары. Не хуткія, маленькі запас ходу.
2. Электра ровары — дапаможнікі. вы самі круціць педалі а ровар дапамагае на ўздымах, супраціў ня больш і добры накат.
3. Магутныя электраровары, на 1000 і 1500 ватт (усё што больш ужо электра скутары, хуткія ровары але самаму підалі ўжо круціць вельмі цяжка).

• Аматарскія (самастойна сабраныя) электраровары — у сваёй аснове звычайныя гарадзкія ровары з усталяванымі на іх кампанэнтамі, даступнымі на рынку. У наш час у продажы ёсьць самыя разнастайныя гатовыя камплекты (рухавік, кантролер, батарэі, зарадная прылада), якія дазваляюць практычна любому чалавеку зь невялікай тэхнічнай падрыхтоўкай сабраць такі сродак перасоўваньня.
• Сабраныя ў завадзкіх умовах. Для завадзкіх электраровараў характэрны спэцыяльныя рамы, распрацаваныя для мацаваньня батарэй (існуюць нават мадэлі, у якіх батарэі схаваныя ўнутры трубчастай канструкцыі рамы), а таксама спэцыяльныя канструкцыі колаў і ў цэлым спэцыфічны дызайн.

Існуюць 2 асноўныя разнавіднасьці электраровараў: з матор-колам і карэтачным маторам.

Самы распаўсюджаны варыянт роварнага электрапрывада на аснове бескалектарнага электрарухавіка сталага току. Рухавік умантаваны ў кола замест утулкі. Устанаўліваецца як на пярэдняе, так і на задняе кола. Выкарыстаньне матор-кола дазваляе зь мінімальнымі выдаткамі пераабсталяваць практычна любы распаўсюджаны гарадзкі ровар пад электрапрывад.

Матор-колы бываюць двух выглядаў: рэдуктарныя й безрэдуктарныя. У кор��усе рэдуктарнага матор-колы знаходзіцца рухавік з высокай частатой кручэньня й нізкім крутоўным момантам, які больш кампактны, танны й тэхналягічны дзякуючы невысокай магнітнай індукцыі статара, плянэтарны рэдуктар і обгонная муфта. Безрэдуктарныя матор-кола (прамога прывада) — гэта нізкообороцістый рухавік зь вялікім момантам, кручэньне якога перадаецца колу напрамую, што спрашчае канструкцыю й павялічвае надзейнасьць. Аднак для атрыманьня рухавіка з патрэбнымі характарыстыкамі частаты й моманту кручэньня неабходна вельмі моцнае магнітнае поле ў яго статары, таму безрэдуктарныя матор-колы маюць вялікія памеры й вага рухавіка з-за масыўных рэдказямельных пастаянных магнітаў у статары. Абгонная муфта рэдуктарных матор-колаў, з аднаго боку, палягчае рух сілай раварыста ці накатам у моманты, калі вонкавае ўзьдзеяньне круціць кола хутчэй, чым гэта робіць рухавік, уся маторная ступіца паводзіць сябе як просты падшыпнік. Але з другога — гэты ж эфэкт робіць немагчымай рэкуперацыю кінэтычнай энэргіі электраровара. У безрэдуктарнага матор-кола, абгоннай муфтай не абсталяванага, частата кручэньня рухавіка заўсёды роўная частаце кручэньня кола. З аднаго боку, гэта дазваляе выкарыстоўваць рэкуператыўнае тармажэньне, але зь іншай нават калі цалкам адключыць абмоткі матора ад электрычнага ланцуга, у ім узьнікаюць прыкметныя страты на віхравыя токі, якія пагаршаюць накат і якія абцяжарваюць язду на педалях (прыкладна як пры язьдзе супраць лёгкага ветра).

Перавагі выкарыстаньня матор-колы:

1. гарманічна ўпісваецца ў дызайн любога ровара;
2. малашумная праца электрарухавіка
3. пераробка звычайнага ровара з дапамогай матор-кола патрабуе мінімальных намаганьняў;
4. матор-кола сумяшчальна з большасьцю мадэляў ровараў малыя страты энэргіі на трэньне.

Да недахопаў можна аднесьці:

1. адчувальнае ўцяжэньне кола ровара;
2. Вялікая нагрузка на раму.

Электраровар з маторам усталяваным у карэтачны вузел рамы. Перадача крутоўнага моманту ланцуговая альбо раменная.

Недахопы карэтачных электраматораў:

• Знос ланцуга або рамяня, зуб'яў зорачак і пераключэнні перадач прыкметна вышэй, чым пры выкарыстанні матор-колаў, але нічым не адрозніваецца ад звычайных ровараў (калі ўлічваць знос у залежнасці ад прабегу).
• Ўстаноўка на ровар патрабуе наяўнасці спецыяльных ключоў для працы з карэткай.
• Калі выкарыстоўваецца пярэдняя зорачка невялікага дыяметра (менш 38), то карэтачны матор памяншае кліранс. Калі 38 і больш, то кліранс абмежаваны зорачкай.
• Больш каштоўны адносна маторколаў той жа магутнасці.

Добрыя якасці карэтачных электраматораў:

• Не трэба мяняць або сьпіцаваць колы, матор усталёўваецца замест карэткі (непрымяняльна для матораў з высокім круцячы момант — звычайныя спіцы яго не вытрымаюць).
• Кантролер убудаваны ў матор.
• У адрозненне ад матор-колаў з дырэкт-драйвам пры сеў акумулятары круціць педалі электравеласіпеда таксама лёгка, як на звычайным ровары.
• Ёсць магчымасць выбару перадачы адпаведна дарозе.
• Пры праколах камер і рамонце застаецца магчымасць лёгка здымаць колы.
• Нізкі ўзровень шуму.
• У электравеласіпедаў з карэтачным маторам цэнтр цяжару размешчаны пасярэдзіне, што звыкла і добра адбіваецца на кіравальнасці, што асабліва актуальна на бездараж, пры агрэсіўным катанні і пры перасоўваннях па снезе.
• Значная частка карэтачных матораў абсталяваны торк-сэнсарам, які дае больш «натуральныя» адчуванні пры педаляванні і эканоміць зарад батарэі.

Батарэя электравеласіпеда звычайна мацуецца на багажніку ў адмысловым кантэйнеры, на роварнай раме ці ў адмысловых адсеках усярэдзіне рам, калі гэта прадугледжана канструкцыяй. Найбольш распаўсюджаныя тыпы батарэй:

• Нікель-метал-гідрыдны (NiMH)
• Літый-іённы (Li-ion)
• Літый-палімерны (Li-Pol)
• Літый-жалеза-фасфатны (LiFePO4)