Guerra del Sinaí

Guerra del Sinaí
Parte de Conflictu árabe-israelín y Guerra fría
Fecha	29 ochobre 1956 → 7 payares 1956
Llugar	Franxa de Gaza y Exiptu (península del Sinaí y canal de Suez)
Causes	Exiptu nacionaliza la Compañía de la Canal de Suez, bloquia los estrechos de Tirán y sofita a fedayines n'incursiones dientro d'Israel
Resultáu	Victoria militar de la coalición. Retirada anglo-francesa poles presiones internacionales. Reapertura de los estrechos de Tirán. Alto'l fueu decretáu poles Naciones Xuníes. Victoria política d'Exiptu, que llogra caltener la nacionalización de la Canal.[1][2] Arrenunciu d'Anthony Eden como Primer Ministru británicu, fin del rol de Reinu Xuníu como superpotencia[3][4]
Belixerantes
Francia  Israel  Reinu Xuníu República d'Exiptu
Comandantes
Moshé Dayán Charles Keightley Pierre Barjot Gamal Abdel Nasser Abdel Hakim Amer
Baxes
3000 muertos[5] 4900 mancaos Más de 30 000 prisioneros[6]
[editar datos en Wikidata]

Plantía:Campaña Conflicto árabe-israelín

La Guerra del Sinaí, llamada tamién Crisis de Suez, o bien Guerra de Suez, foi una guerra militar llibrada sobre territoriu exipciu nel añu 1956, qu'implicó a l'alianza militar formada pol Reinu Xuníu, Francia ya Israel contra Exiptu col sofitu en mayor o menor midida de los países qu'anguaño conformen la Lliga Árabe, de los cualos dalgunos el sofitu foi testimonial pos nun participaron.

La canal de Suez, financiada por Francia y Exiptu, empezó a operar en 1869, y rápido convirtióse nun enllaz vital ente'l Reinu Xuníu y la so colonia más importante, la India Británica. Dada esta relevancia, el Reinu Xuníu mercó la so participación al Gobiernu exipciu. La canal caltuvo la so importancia inclusive tres la independencia de la India, yá que se tresformó na principal ruta pa tresportar petroleu dende'l golfu Pérsicu a Europa, polo que resultaba vital pa toles economíes d'Europa Occidental.

El militar exipciu Gamal Abdel Nasser encabezó en 1952 un golpe d'Estáu contra'l gobiernu del rei Faruq I, tres el cual proclamó la república y reemplazó les polítiques prooccidentales de la monarquía por una nuevu política panarabista cercana al socialismu. En xunu de 1956, Nasser foi escoyíu presidente y, como parte de la so nueva política, enllantó nel país lo que denominó'l nacionalismu socialista árabe. Darréu, el gobiernu de Nasser mercó tanques a Checoslovaquia y reconoció diplomáticamente a la República Popular China. Con Nasser a la cabeza d'Exiptu, desamarró una campaña antimperialista^{[ensin referencies]}, polo que buscó nacionalizar la Canal de Suez (hasta esi momentu en posesión anglo-francesa), cosa qu'afectaba a los intereses económicos británicos y franceses na zona, y robló de la mesma alcuerdos d'ayuda mutua con Siria y Xordania.

La influencia del presidente Nasser nel mundu árabe ganó-y les antipatíes del Reinu Xuníu y de Francia. Arriendes d'ello, británicos y estauxunidenses negar a financiar la construcción de la Presa d'Asuán, como se comprometieren con anterioridá. En respuesta a aquello, el presidente Nasser nacionalizó la Canal el 26 de xunetu de 1956 coles mires de financiar tal construcción, lo qu'agafó considerablemente a franceses y británicos, principales accionistes de la Canal de Suez y máximos beneficiarios del petroleu que por él circulaba.

En 1947 aprobóse'l Plan de la ONX pa la partición de Palestina, resolución que contemplaba la formación de do Estaos sobre'l mandatu británicu. Los estaos árabes circundantes, según la dirigencia árabe-palestina, refugaron esti alcuerdu y declaráron-y la guerra al Estáu xudíu al momentu de declarar la so independencia, lo que provocó la guerra árabe-israelina de 1948, na que participó, ente otros, l'entós Reinu d'Exiptu. Esta guerra acabó cola victoria d'Israel, que non yá llogró la so independencia, sinón que vio'l so territoriu ampliáu con respectu al trazáu del plan orixinal de la ONX.

La victoria israelina causó que la opinión pública de los países árabes demandara una nueva guerra p'acabar con Israel. Nasser, como políticu nacionalista, nun podía permanecer insensible a estes demandes, polo que convirtió al so país n'unu de los principales instigadores de la guerra de guerrilles contra los israelinos, de manera que guerrilleros fedayin operaben dende la franxa de Gaza sobre territoriu israelín desencadenando aiciones violentes, que s'intensificaron de manera importante nel añu 1956.^[8]

Al nacionalizar la canal el 26 de xunetu de 1956, Nasser ordenó'l bloquéu de los estrechos de Tirán, vía d'accesu a Eilat, principal puertu mercantil israelín nel golfu d'Áqaba, y que-y dexaba comunicar se colos mercaos del Sureste Asiáticu al traviés del mar Roxu y l'Índicu. N'ochobre de 1956, Exiptu, Siria y Xordania roblaron una alianza militar, y amontaron entá más la presión sobre Israel.

Nuna xunta nes contornes de París ente Francia y el Reinu Xuníu, éstos, contrariados pola nacionalización de la canal de Suez, alcordaron aliase con Israel, que buscaba castigar a Exiptu pol so sofitu a les guerrilles árabes y el so bloquéu de los estrechos de Tirán. El pactu alcanzáu incluyía una primer invasión israelina del Sinaí, siguida d'una ufierta de mediación anglo-francesa, qu'en casu de ser refugada, convertir en casus belli contra Exiptu.

El 29 d'ochobre de 1956, Israel decretó la movilización de les sos fuercies armaes al traviés d'una planificación eficiente en namái cuatro díes y llanzó la invasión del Sinaí y de la Franxa de Gaza, algamando rápido la zona de la canal de Suez. El desenvolvimientu del conflictu foi pa los israelinos d'una planificación esitosa, nel sentíu d'introducir la sorpresa, polo cual afectó en tolos sos aspeutos al Exércitu exipciu.

La subsiguiente ufierta de mediación de Francia y el Reinu Xuníu foi refugada por Exiptu, tal como esperaben, polo que los dos países europeos empezaron a bombardiar suelu exipciu dende les sos bases en Xipre y Malta el 31 d'ochobre. Reinu Xuníu y Francia axuntaron 80.000 homes y una flota de más de 100 barcos, ente los qu'había 7 portaviones. Nasser respondió fundiendo barcos comerciales na canal, hasta un total de 40, lo que convirtió a la rexón n'intransitable hasta principios de 1957. Los bombardeos fueron siguíos por un esplegue de paracaidistes en Port Said a partir del día 5 de payares, onde aviones y buques ingleses y franceses intervinieron nel conflictu pa protexer la canal de Suez, atacando Port Said y Port Fuad, polo cual les tropes israelines detuvieron la so meyora a 16 quilómetros al este de la canal, situación que foi refugada polos Estaos Xuníos, lo que dexó a Nasser la nacionalización de la Canal el mesmu día qu'Israel completaba la conquista del Sinaí.

El día decisivu foi'l 4 de payares, cuando definitivamente quedó la península del Sinaí en poder del Exércitu israelín, que completó la ocupación de dicha zona (con esceición de la franxa riberana de la canal) y simultáneamente atopó al exércitu exipciu derrotáu. El 5 de payares de 1956 dispúnxose l'altu'l fueu per parte de la ONX.

Darréu, la ONX alcordó la retirada de les fuercies israelines de la península del Sinaí y de la Franxa de Gaza, de la mesma qu'aportó a reconocer la frontera exipciu-israelina como una llinia de tregua, la mesma esistente antes del conflictu alcordada nel armisticiu de 1949, siendo garantizada poles Fuercies d'Emerxencia de les ONX que s'instalaron en territoriu exipciu, yá que Israel nun aceptó la instalación nel so territoriu de fuercies de paz, alcordándose'l llibre navegación de buques israelinos nel estrechu de Tirán.

Los Estaos Xuníos y la Unión de Repúbliques Socialistes Soviétiques taben en contra de la intervención de la triple alianza por distintes razones. Los soviéticos convirtiérense n'unu de los principales aliaos de Siria, y buscaben amontar la so popularidá nel mundu árabe.

Los estauxunidenses, pela so parte, alegaron nun ser informaos de la invasión polos sos aliaos, y l'alministración de Dwight Eisenhower tenía que demostrar al mundu que nun dexaría esa clase de comportamientos per parte de los sos aliaos si pretendía que les sos denuncies de la intervención soviética n'Hungría tuvieren dalguna clase de credibilidá. El 30 d'ochobre de 1956, EE. UU. llevó al Conseyu de Seguridá una resolución que pidía la retirada israelina del Sinaí, anque foi vetada por Francia y el Reinu Xuníu.

L'amenaza económica estauxunidense, xunida a l'amenaza d'agresión de la XRSS —que dixo entamar usar «modernes armes de destrucción» contra Londres y París—, foi determinante pa la retirada de les fuercies anglo-franceses ya israelines del Sinaí. Esta retirada foi auspiciada por Lester Pearson, quien suxirió la creación d'un cuerpu especial d'interposición, la UNEF y los Cascos Azules, ente Exiptu ya Israel, suxerencia que foi aprobada na ONX y que más tarde-y valió a Pearson el Premiu Nobel de la Paz de 1957.

La retirada de los trés aliaos completar a principios de 1957. Israel consiguiera los sos oxetivos principales d'asegurar el pasu llibre de barcos nos estrechos de Tirán y el final de les incursiones guerrilleres dientro del so territoriu. Pela so parte, nin el Reinu Xuníu nin Francia consiguieron evitar la nacionalización de la canal de Suez. Perdieron influencia ente que los Estaos Xuníos convertir en pieza clave de la política n'Oriente Mediu.

Pa franceses y británicos, la retirada forzada de la guerra foi una comprobación descuayante de que yá nun yeren más que potencies subordinaes a los dos grandes poderes qu'abondaríen dende entós: los Estaos Xuníos y la XRSS. El primer ministru británicu, Anthony Eden, presentó la dimisión pola participación del so país na guerra, ente qu'en Francia, Charles de Gaulle aumentó la so rocea escontra los Estaos Xuníos.

N'Israel, la retirada forzosa dexó un sentimientu mistu, yá que anque l'exércitu israelín nun atopara nenguna torga seria na so meyora pol Sinaí y la so consiguiente victoria militar, demostró cuanto valía como fuercia militar y potencia na rexón, a pesar de que nengún de los oxetivos políticos de la guerra fuera alcanzáu, pos Exiptu nun se comprometió a modificar la so actitú escontra Israel, anque, siquier, reabrió'l pasu de los estrechos de Tirán a la circulación de barcos israelinos y dexó l'asentamientu de la UNEF na frontera ente los dos países.

Nasser alzóse como'l claru beneficiáu de la guerra. Anque militarmente namái llogró fracasos, políticamente salió reforzáu yá que la canal siguió nacionalizáu como propiedá del estáu exipciu y, ante los güeyos de la opinión pública árabe, opunxérase al Reinu Xuníu, a Francia, y, sobremanera a Israel, ensin ser derrocáu del poder. Nasser foi aclamáu como un héroe nel mundu árabe.

Ensin un cambéu d'actitú por nenguna de les partes, rescamplaba que la crisis ente Israel y Exiptu nun tardaría en repitise. En xunu de 1967, tres un nuevu bloquéu exipciu de los estrechos de Tirán, españó la guerra de los Seis Díes, continuación natural d'esta guerra.

Nun se llogró la paz, sinón que se volvió a la mesma situación antes del entamu del conflictu y les Fuercies d'Emerxencia de la ONX tomaron posesión a lo llargo de la frontera de dambos países, que'l so oxetivu yera'l d'asegurar el cumplimientu del cese de les hostilidaes.

De resultes de la guerra, producióse un racionamientu del combustible qu'afectó direutamente a la vida, a la industria y al comerciu polo xeneral de los países europeos. Les ventes d'automóviles cayeron y delles competiciones automovilístiques paralizáronse, como'l Circuit of Ireland Rally.^[9]

• Schiff, Zeev (1974). A History of the Israeli Army, 1870-1974. Straight Arrow Books.

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre la Guerra del Sinaí.