Saarbrücken

El topónimu Saarbrücken podría traducise lliteralmente al asturianu como «pontes del Sarre» (Brücken ye'l plural de Brücke, ponte n'alemán). Saar (Sarre n'alemán) deriva de la pallabra céltica Sara (corriente d'agua) y del nome del ríu mientres l'Imperiu romanu, Saravus. Sicasí, tien de tenese en cuenta que la primer ponte construyida na zona, Alte Brücke, data del sieglu XVI, asina qu'esisten delles teoríes sobre'l términu.^[1][3]

La más estendida fai mención al nome históricu Sarabrucca, deriváu de la pallabra briga (roca en célticu), que foi afecha como Brocken n'altu alemán y qu'apaeció nel primer documentu llocal nel añu 999.^[3] Según el conceyu, la pallabra brucca deriva de la xermánica bruco que significa «pandorial» o «gorbizal», en referencia a les güelgues cercanes.^[1]

El primer asentamientu del que se tien constancia foi un pobláu de los mediomátricos nel periodu antes de Cristu. Cuando Xuliu César conquistó la Galia nel sieglu I, tola zona foi incorporada al Imperiu romanu y alzaron el vicus de Saravus,^[4] nes veres del ríu Sarre, que sirvía como puntu d'intersección de les rutes comerciales Metz-Worms y Tréveris-Estrasburgu.^[5] Esta situación caltener hasta finales del sieglu IV, cuando los alamán destruyeron el castrum y el vicus y espulsaron a los romanos.^[5] Más tarde, l'área quedó so control de los francos (sieglu V) y de los merivingios (sieglu VI), quien crearon la villa de Merkingen sobre les ruines.^[5] En 925 l'área foi incorporada al Sacru Imperiu Romanu Xermánicu.^[6]

La primer referencia a «Saarbrücken» ye una escritura de donación del añu 999, pola que l'emperador Otón III apurrió'l castellum Sarabrucca («castiellu de la ponte del Sarre») a los obispos de Metz, quien de la mesma lo convirtieron nun feudu.^[1][7] En 1080 creóse'l Condáu de Saarbrücken, cola ciudá homónima como capital, y formóse un asentamientu alredor de la fortificación. En 1168 el castiellu foi parcialmente destruyíu pol Conde Simón I so les órdenes del emperador Federico I Barbarroja.^[8]

Ente 1321 y 1322, el Conde Xuan I dio privilexos de ciudá a Saarbrücken y a la villa pesquera de Sankt Johann, asitiada nel bancu opuestu del ríu Sarre.^[7] Dambes villes recibieron alministración conxunta y esanicióse la servidume. Dende 1381 hasta 1797 los terrenes quedaron so dominiu del Estáu Imperial de Nassau-Saarbrücken, controláu pola Casa de Nassau.^[9]

En 1546, mientres l'imperiu de Carlos V, instalóse la primer ponte que conectaba Saarbrücken con Sankt Johann, l'actual Alte Brücke (n'asturianu, «ponte vieya»).^[7] Años dempués, el conde Lluis II de Nassau-Weilburg ordenó la construcción d'un nuevu castiellu d'estilu renacentista sobre les ruines del anterior, nel que terminaría estableciendo'l so delegación, y foi'l fundador de la primer escuela secundaria local, el Ludwigsgymnasium.

Dende'l sieglu XVII, la hestoria de Saarbrücken tuvo amestada a les disputes territoriales. Nel intre de la Guerra de los Trenta Años, el territoriu de l'actual Sarre foi ocupáu poles tropes del Cardenal Richelieu (al serviciu del rei Lluis XIII de Francia), lo que significó la fuxida de casi tola población. Y en 1677, en plena Guerra francu-neerlandesa, el rei Lluis XIV de Francia ordenó la destrucción casi total de Saarbrücken.^[7] La rexón del Sarre terminaría siendo retornada a un afaráu Imperiu Xermánicu, anque dellos enclaves como Saarlouis quedaron so alministración francesa.^[10]

Un sieglu dempués, Saarbrücken foi reconstruyida mientres el reináu del Conde Guillermo Enrique de Nassau. Nel ámbitu económicu, les mines de carbón fueron nacionalizaes y desenvolviéronse polítiques pa establecer un modelu proto-industrial que sentaría les bases de la puxante industria llocal. Amás, encargó al arquiteutu barrocu Frédéric-Joachim Stengel la construcción d'edificios como la Friedenskirche (1745), el Conceyu (1750), la Basílica de San Juan (1758) y la protestante Ludwigskirche (1778).^[7][11]

En 1793, la ciudá foi tomada poles tropes revolucionaries franceses. En virtú de los trataos de Campo Formio y Lunéville, l'Imperiu Xermánicu tuvo que dexar el condáu de Saarbrücken a Francia.^[7]

Dempués de dos décades so alministración francesa, Saarbrücken quedó so control del reinu de Prusia gracies al Congresu de Viena de 1815.^[12] Coincidiendo cola revolución industrial, el conceyu beneficiar de la so condición fronteriza y especializóse na producción de carbón y fierro,^[13] según nel tresporte de materies primes de Renania. En 1852 inauguróse la estación de tren que xunía les redes ferroviaries de Prusia y Francia, y en 1860 el ríu Sarre foi conectáu coles canales franceses.^[7]

Col españíu de la Guerra franco-prusiana en 1870, Saarbrücken foi'l primer oxetivu de les tropes franceses qu'ocuparon el Sarre el 2 d'agostu.^[14] Según la tradición oral, el príncipe Napoleón Eugenio Luis Bonaparte disparó'l so primer cañón nesi combate. Sicasí, los prusianos recuperaron el control de la plaza'l 4 d'agostu, dos díes depués, y de ende pudieron avanzar hasta Metz na batalla de Spicheren. Poro, esta ciudá foi parte del Imperiu alemán.^[14]

El 1 de xineru de 1909 les villes de Saarbrücken, Sankt Johann y Malstatt-Burbach fueron fundíes na actual ciudá de Saarbrücken.^[1]

Nel intre de la Primer Guerra Mundial la llocalidá foi bombardiada dos veces, causando graves daños a la industria y nucleu urbanu. Al términu del conflictu, y en virtú del Tratáu de Versalles de 1919, Saarbrücken dexó de ser alemana y convirtióse na capital del Territoriu de la Cuenca del Sarre, un país provisional so alministración de la Sociedá de Naciones dende 1920 hasta 1935, cuando taba prevista una consulta pa decidir la so estatus. Amás, los franceses quedar col control de les mines de carbón en compensación polos daños de la guerra. El 13 de xineru de 1935 tuvo llugar el referendu y más del 90% de la población votó a favor de tornar con Alemaña, frente a un 8% que sofitaba'l statu quo y un 0,8% que reclamaba xunise a Francia.^[15][16] Saarbrücken pasó a ser la capital del Gau Westmark y, en señal d'agradecimientu, el Tercer Reich construyó'l Teatru Nacional del Sarre (1938).^[17]

Saarbrücken volvió ser oxetu d'ataques mientres tola Segunda Guerra Mundial por cuenta de la so posición xeográfica, en metá de la Llinia Sigfrido, y sufrió continuos bombardeos tantu de la Real Fuercia Aérea Británica como de la Fuercia Aérea de los Estaos Xuníos. Pa cuando exércitu estauxunidense llogró faese col so control el 20 de marzu de 1945, más del 75% de los edificios de la ciudá taben en ruines. Tres la rindición, tol Sarre quedó so la zona d'ocupación francesa.^[18]

En 1947, Saarbrücken integrar nel Protectoráu del Sarre, un territoriu independiente so control de Francia y que cuntaba cola so propia constitución.^[18] Un añu más tarde inauguróse la Universidá del Sarre.^[7]

Francia y Alemaña Occidental alcordaron en 1954 la creación d'un estatutu que definía a Sarre como «territoriu européu» y que, en casu de ser aprobáu, convertiría a Saarbrücken na capital de facto de toles instituciones de la futura Xunión Europea.^[18][19] Sicasí, los sarrenses votaron mayoritariamente «Non» nel referendu de 1955 y esa victoria foi interpretada como una reafirmación del so xermanismu.^[19] Por esta razón, los primeros ministros francés y alemán, Guy Mollet y Konrad Adenauer, axustaron la integración de Sarre n'Alemaña.^[20]

Dende'l 1 de xineru de 1957, Saarbrücken convertir na capital y ciudá más poblada del estáu federáu del Sarre, dientro de la República Federal d'Alemaña (RFA, actual Alemaña), y beneficióse de la conexón al sistema de tresportes xermanu. La pertenencia a Alemaña caltúvose nel tiempu ensin que surdieren nueves disputes territoriales. En 1965 roblóse'l primer alcuerdu d'hermandá cola ciudá de Nantes (Francia).^[21]

Arriendes de la reforma alministrativa de 1974, Saarbrücken absorbió 11 pueblos cercanos y vio ampliada la so población a 200.000 habitantes. Los alcuerdos d'hermandá ampliar en 1975 a Tblisi (Xunión Soviética, actual Xeorxa) y Cottbus, lo que convertía a la capital del Sarre na segunda ciudá de la RFA hermanada con otra d'Alemaña Oriental.^[22] En 1999 celebráronse mil años dende la primer mención nun documentu oficial.^[7]

Saarbrücken ta allugada al sur del estáu federáu del Sarre, tien una área total de 167,07 km² y atópase a 230 metros sobre'l nivel del mar. Trátase d'una ciudá fronteriza que llinda al sur cola rexón de Lorena (Francia), y que la so carauterística ye la proximidá con otros enclaves europeos. Los conceyos más cercanos por importancia son Metz (69 km), Luxemburgu (99 km), Estrasburgu (119 km), Nancy (121 km) y Mannheim (134 km).

La ciudá aprovechó la so posición xeográfica, reforzada col alcuerdu de movilidá de Schengen, pa convertise nun nuedu de tresporte européu. Esiste una vía de Tresporte Exprés Rexonal (TER) que coneuta a los alemanes con Metz, ya inclusive la tranvía de Saarbrücken tien final de trayeutu na francesa Sarreguemines, dixebraes a solu 15 km de distancia.^[23]

El principal ríu de Saarbrücken ye'l ríu Sarre, qu'enfusa nel cascu urbanu pela zona suroeste. Pasáu esti espaciu, el cursu sigue hasta Francia y desagua nel ríu Moselle.

Saarbrücken presenta un clima templáu oceánicu (Köppen: Cfb) que ta marcáu pola so alloñanza de la mariña. El nivel añal de precipitaciones ye abondosa y relativamente estable a lo llargo del añu, con una media añal de 863 mm. Per otru llau, el mugor relativo mediana ye del 79 per cientu. Hai una media añal de 1.607 hores de sol, bien amenorgaes mientres los meses d'iviernu.

La capital del Sarre carauterizar por un clima nidiu: los iviernos son fríos con agües, nevaes ocasionales y temperatures que n'ocasiones pueden quedar baxo cero (-2 °C), ente que los branos son menos templaos que n'otres rexones d'Alemaña, con temperatures máximes de 22 °C en xunetu y posibilidá alta de precipitaciones.

La ciudá, que tien una superficie de 167,09 km², cuenta según el padrón municipal con una población de 176.867 habitantes y una densidá de 1,1 hab./km². De la suma total, el 49,25% son homes y el 50,75% son muyeres.^[2]

Gráfica d'evolución demográfica de Saarbrücken ente 1628 y 2015

Población de derechu según los censos del Sarre.[2]

Saarbrücken estrémase alministrativamente en cuatro condaos (Stadtbezirke).^[26] Cada distritu funciona como un ente políticu con competencies propies, qu'ayuden a descentralizar la política de la ciudá, y per debaxo hai 20 departamentos y más de 50 barrios. La división territorial respuende a cuestiones históriques de la ciudá; los distritos históricos (Alt-Saarbrücken, Malstatt y St. Johann) tán en Mitte, y los pueblos absorbíos incorporáronse a otros condaos.^[26]

La siguiente llista recueye los condaos y departamentos cola so correspondiente numberación alministrativa:

1. Mitte: 11 Alt-Saarbrücken – 12 Malstatt – 13 St. Johann – 14 Eschberg – 16 St. Arnual
2. West: 21 Gersweiler – 22 Klarenthal – 23 Altenkessel – 24 Burbach
3. Dudweiler: 31 Dudweiler – 32 Jägersfreude – 33 Herrensohr – 34 Scheidt
4. Halberg: 42 Schafbrücke – 43 Bischmisheim – 44 Ensheim – 45 Brebach-Fechingen – 46 Eschringen – 47 Güdingen – 48 Bübingen

La confederación rexonal de Saarbrücken, creada en 2008, inclúi la capital y ocho municipios vecinos: Völklingen, Großrosseln, Heusweiler, Kleinblittersdorf, Püttlingen, Quierschied, Riegelsberg y Sulzbach.

Saarbrücken ye'l centru económicu del estáu federáu del Sarre y cuenta con un importante nucleu d'empreses, más de 15.000 según datos del conceyu.^[27] La ciudá forma parte d'una eurorrexón conocida como «SaarLorLux» qu'inclúi al Sarre, la provincia de Lorena (Francia) y el Ducáu de Luxemburgu, anque tamién pueden sumase dos comunidaes de Bélxica (francófona y germanófona) y Renania-Palatináu.^[28]

Cola implantación del Espaciu Económicu Européu en 1994, Saarbrücken convertir nun centru empresarial continental pola so situación fronteriza. Los sarrebruqueses comparten un polígonu industrial cola fronteriza comuña francesa de Forbach, a la que puede aportase en tresporte públicu;^[23] formen parte de l'agrupación europea de cooperación territorial «SaarMoselle» col departamentu de Moselle, y participen nel proyeutu européu «Quattropole» qu'enllaza al Sarre con Luxemburgu y les ciudaes de Metz (Francia) y Tréveris (Alemaña).^[29] Amás, el tren d'alta velocidá ICE conécta-yos con París y Frankfurt en menos de dos hores.

La tradición económica de la ciudá data del sieglu XIX, en plena revolución industrial, cuando s'instalaron les primeres fábriques (ente elles, Völklingen) y hubo una especialización na producción de carbón y fierro, estrayíu de les cuenques del Sarre. Anque'l sector secundariu caltúvose, na segunda metá del sieglu XX hubo una diversificación económica qu'impulsó'l sector servicios y el desenvolvimientu de nueves teunoloxíes. Debíu al dominiu de la Universidá del Sarre n'investigación informática, hai grupos como Intel Corporation y el Centru d'Investigación Alemán pa la Intelixencia Artificial (DFKI) qu'instalaron centros de formación cimera pa captar nuevos talentos.^[30]

Ente les multinacionales con sede en Saarbrücken atópense Zenner International (contadores d'agua),^[31] OmniScriptum (editorial), IDS Scheer (informática), Wolf-Garten (ferramientes de xardín) y les filiales alemanes de Peugeot y Saint-Gobain.

Dende l'apertura de la escuela d'educación secundaria Ludwigsgymnasium en 1604, Saarbrücken cuenta con una amplia ufierta de guarderíes, colexos ya institutos. Les competencies n'educación correspuenden al estáu del Sarre según el sistema educativu alemán. La cercanía de la rexón con Francia y Luxemburgu motivó que dellos centros ufierten educación billingüe n'alemán (idioma oficial) y francés.

La principal institución educativa ye la Universidá del Sarre (Universität des Saarlandes), compuesta por ocho facultaes partíes ente Saarbrücken y Homburg. Foi fundada en 1948, en collaboración con Francia y la Universidá de Nancy, y ye especialmente conocida pola so investigación n'informática, llingüística computacional y ciencia de materiales.^[32]

En 1951 abriéronse les puertes del Europa-Institut, una institución de posgráu adscrita a la Universidá del Sarre y especializada en formación sobre llexislación europea y derechu internacional.^[33] Trátase del segundu centru d'estes carauterístiques na Xunión Europea, solo superáu n'antigüedá pol Colexu d'Europa en Bruxes (Bélxica).

Per otra parte, los siguientes centros de ciencies aplicaes tienen facultaes en Saarbrücken y caltienen convenios cola Universidá del Sarre:

• Institutu Max Planck d'Informática *

Institutu Max Planck de Sistemes Software

• DFKI — Centru d'Investigación Alemán pa la Intelixencia Artificial
• Sociedá Fraunhofer (Inxeniería biomédica y ensayos non destructuvos)
• Sociedá Leibniz (Nuevos materiales)
• KIST — Institutu Coreanu de Ciencia y Teunoloxía (delegación europea)
• Intel Visual Computing Institute

Otru centru de referencia ye la Universidá Francoalemana (Deutsch-Französische Hochschule), na que 180 instituciones europees d'educación terciaria cooperen pa ufiertar estudios de grau y doctoraos comunes. A lo último, esisten cuatro centros d'educación cimera nes siguientes especialidaes: ciencies aplicaes, artes, música y promoción de la salú.^[30]

Bona parte del patrimoniu artísticu de Saarbrücken ta amestáu al periodu barrocu por influencia del arquiteutu Frédéric-Joachim Stengel mientres el reináu del Conde Guillermo Enrique de Nassau. L'edificiu relixosu más significativu d'esi periodu ye Ludwigskirche, una ilesia luterana d'estilu barrocu asitiada na plaza rectangular Ludwigsplatz del barriu históricu.^[34] Considérase-y unu de los templos sagraos del protestantismu más importantes d'Alemaña, xunto cola Frauenkirche (Dresde) y la Ilesia de San Miguel (Hamburgu).^[34] Les obres del Ludwigsplatz nun concluyeron hasta 1775 so les órdenes del Conde Luis, fíu de Guillermo. A pesar de que quedó en ruines tres la Segunda Guerra Mundial, foi restaurada. Stengel ye tamién responsable de la Basílica de St. Johann (1758).^[34]

L'otru símbolu local ye'l Castillo de Saarbrücken (Saarbrücker Schloss), emplazado nel marxe esquierdu del ríu Sarre.^[35] La primer referencia a un castiellu data del añu 999, cuando l'emperador Otón III apurrió'l castellum Sarabrucca a los obispos de Metz.^[1] Sicasí, esa construcción foi destruyida en 1168 por pidimientu de Federico I Barbarroja. L'actual edificiu llevantar nel sieglu XVI como residencia braniza y más tarde foi rediseñáu por Friedrich Joachim Stengel.^[34] Mientres la Segunda Guerra Mundial convertir nel cuartel llocal de la Gestapo, y los bombardeos aliaos estropiaron la estructura. Na década de 1980 pudo reconstruyise so les órdenes de Gottfried Böhm, quien integró una plataforma metálica a la fachada neobarroca. Anguaño'l castiellu ta abiertu parcialmente al públicu.^[35]

Na plaza del castiellu (Schlossplatz) puede visitase'l Monumentu Invisible contra'l racismu (Platz des unsichtbaren Mahnmals), diseñáu por Jochen Gerz en 1993. L'artista llevantó 2.146 piedres del pavimentu de la plaza, una per cada campusantu de xudíos na Segunda Guerra Mundial, ya inscribió en toes elles el nome d'una fuesa. Dempués asitiar pámpana abaxo nel suelu, ensin que pudiera trate la inscripción, coles mires de «faer visible lo invisible» y concenciar a futures xeneraciones.^[36][37]

Al pie de eses construcciones, hai exemplos d'arquiteutura neogótica como la Johanneskirche (1898) y el Conceyu de Saarbrücken (1900). En frente de la estación central de Saarbrücken atópase l'edificiu históricu Bergwerksdirektion, construyíu a finales del sieglu XIX como la sede de la compañía minera del Sarre; güei alluga los grandes almacenes Europa-Galerie.^[38]

Saarbrücken ye tamién famosa poles sos pontes que traviesen el ríu Sarre. El más turísticu ye Alte Brücke («ponte vieya»), primer ponte construyida en 1546, mientres l'imperiu de Carlos V, pa coneutar el cascu antiguu cola villa de St. Johann. La estructura orixinal constaba de 14 arcos, pero cuando quedó destruyida en 1945 optar por refaela con solu 8 arcos pa facilitar el pasu d'embarcaciones.^[39]

A tan solo 10 quilómetros, na vecina ciudá de Völklingen, puede visitase la Fábrica siderúrxica de Völklingen, declarada patrimoniu de la Humanidá pola Unesco.^[40]

El Teatru Nacional del Sarre ye l'epicentru cultural sarrebruqués y entiende trés sales: el Teatru Nacional (Staatstheater), Alte Feuerwache y la sala alternativa Sparte4. El Staatstheater foi inauguráu en 1938 y construyóse a iniciativa del Tercer Reich, n'agradecimientu pola reintegración del Sarre n'Alemaña.^[17] Dempués de la Segunda Guerra Mundial, el Teatru Nacional caltúvose como curiosu turísticu local, con una amplia programación compuesta por obres de teatru, orquestes, ballet, danza contemporánea y conciertos.^[17]

El Teatru Nacional del Sarre ye la sede de la Orquesta Nacional del Sarre y de los Coros del Sarre. Tamién actúa ellí la Orquesta Filarmónica de Saarbrücken-Kaiserslautern, compuesta por 114 músicos de la radiotelevisión pública alemana y que reemplazó en 2007 a la orquesta de la radiodifusora del Sarre, creada en 1936.

Otres cortiles que pueden allugar concierto de música son el pabellón deportivu Saarlandhalle (6.500 espectadores, ampliable a 10.000) y el palaciu de congresos Congresshalle (1.800 espectadores).

Los principales eventos de Saarbrücken son los Premios Max Ophüls de cine (xineru),^[41] los festivales musicales Altstadtfest y Halberg Open Air (xunetu), el Festival Primerus d'arte dramático (payares) y el festival francu-alemán Perspectives.^[42] Una de les instituciones más importantes de la cultura llocal ye la Casa de los Artistes del Sarre (Saarländisches Künstlerhaus).^[43]

Saarbrücken alluga'l Muséu del Sarre (Saarlandmuseum), xestionáu pol estáu federáu al traviés de la Fundación Cultural del Patrimoniu del Sarre (Stiftung Saarländischer Kulturbesitz). La so coleición ta estremada en tres instalaciones: la Ilesia del Palaciu (Schlosskirche) especializar n'obres relixoses dende la Edá Media hasta'l sieglu XIX; la Kreisständehaus, cerca del Palaciu de Saarbrücken, tien obres de la Edá Moderna; a lo último, la Galería d'Arte Moderno (Moderne Galerie) cuenta con una estensa coleición d'arte contemporáneo, cubriendo movimientos como la secesión de Berlín, l'espresionismu y l'arte informal, según obres del escultor Oleksandr Arjípenko.^[44]

Amás, la Galería de la Ciudá de Saarbrücken (Stadtgalerie Saarbrücken), inaugurada en 1985 y reabierta en 2012, ta especializada n'arte contemporáneo, nuevos artistes y espresiones alternatives.^[45]

La capital del Sarre ye tamién la sede de Saarländischer Rundfunk (SR), la empresa de radiodifusión pública del Sarre.^[46] SR forma parte de l'ARD, el consorciu de radiodifusoras públiques d'Alemaña; amás d'apurrir conteníos a la rede nacional, los sarrenses xestionen cinco emisores de radio y una canal de televisión en collaboración con SWR, según la so parte na Orquesta Filarmónica de Saarbrücken-Kaiserslautern.^[46] Amás. la televisión pública federal ZDF tien un estudiu en Saarbrücken.

Dende 1761 edítase'l diariu rexonal Saarbrücker Zeitung, propiedá del grupu editorial Rheinische Post. En 2001 ganó'l premiu al meyor diariu local que concede la Fundación Konrad Adenauer.^[47]

Ente los medios de comunicación privaos, Saarbrücken alluga les sedes de les emisores de radio BigFM (radiofórmula), Radio Salü (música) y Radio Saarbrücken (información).

El club deportivu con mayor sonadía ye'l 1. Fußball-Club Saarbrücken. Fundáu en 1903, esti equipu de fútbol vivió la so meyor dómina nos años 1950 y participó na temporada inaugural de la Bundesliga alemana (1963/64), anque agora atópase na cuarta división.^[48] Otros equipos representativos son el SV Saar 05 Saarbrücken (fútbol) y Saarland Hurricanes (fútbol americanu).

Saarbrücken cunta con dos grandes centros deportivos: l'estadiu multiusos Ludwigsparkstadion, con capacidá pa 35.000 espectadores, y el pabellón cubiertu Saarlandhalle, con aforu pa 6.500 persones.

La deportista más famosa de la ciudá ye la tenista Claudia Kohde-Kilsch, quien formó parte de l'Asociación Femenina de Tenis dende 1980 hasta 1994.

Saarbrücken cuenta con más d'una docena de pontes que crucien el ríu Sarre y conecten la zona norte col sur. La ponte más antigua, Alte Brücke (n'asturianu, «ponte vieya»), foi inauguráu nel sieglu XVI y dende entós fixéronse reformes p'ameyorar la comunicación de la ciudá.^[49]

No que respecta al tránsitu de vehículos, Saarbrücken ta coneutada a la rede d'autopistes federales d'Alemaña (Bundesautobahn) al traviés de cuatro linia: la BAB 1 avanza en tola rexón de Renania pel oeste y termina en Schleswig-Holstein; la BAB 6 crucia'l sur d'Alemaña y llega hasta Baviera en direición a Praga; la BAB 8 traviesa'l suroeste en direición a Salzburgu; y la BAB 620 va dende Saarbrücken hasta Saarlouis y pasa pol nucleu urbanu, bordiando'l sur del ríu Sarre. La BAB 620 coneuta coles autopistes 6 y 8, pero la so cercanía al ríu convertir nuna carretera propensa a hinchentes.^[50]

El alcuerdu de Schengen supunxo la eliminación de los controles nes fronteres interiores y dexa llibertá de movimientos con Francia y Luxemburgu.

La estación central de Saarbrücken (Saarbrücken Hauptbahnhof) foi inaugurada'l 16 de payares de 1852 y forma parte de la Deutsche Bahn. Ta considerada una estación de categoría 2, lo que-y dexa coneutar cola rede d'alta velocidá (InterCityExpress) y les redes internacionales EuroCity y InterCity.^[51]

La ciudá cunta dende 1997 cola rede de tren-tram «Saarbahn», operada pol estáu federáu del Sarre. Consiste nuna llinia de 33 quilómetros que parte de Riegelsberg, traviesa'l centru de Saarbrücken como un tranvía y dempués coneuta cola rede de ferrocarril rexonal pa terminar na vecina Sarreguemines (Francia).^[23] La frecuencia interurbana bazcuya ente los 5 y 7 minutos, ente que para Sarreguemines son 30 minutos n'hora punta.

Saarbahn xestiona tamién la rede d'autobuses que coneuta los departamentos ensin cubrir pol tranvía, incluyendo los barrios al sur del ríu Sarre.

El aeropuertu de Saarbrücken (IATA: SCN) ye un pequeñu aeropuertu internacional allugáu nel departamentu de Ensheim, al este de la ciudá. Foi inauguráu en 1964, ta compuestu por una terminal y la so actividá amenorgar a vuelos comerciales d'Air Berlin (Berlín-Tegel y Palma de Mallorca), vuelos chárter y aereollinies de baxu costu que namái operen pel branu. El so tráficu en 2015 foi de 467.092 persones, lo que-y convierte nel decimoquintu aeropuertu internacional alemán en númberu de pasaxeros.^[52]

La ciudá ta a dos hores en tren del aeropuertu internacional de Frankfurt, el más grande d'Alemaña y el terceru n'Europa. Tamién ta cubierta a nivel rexonal por Zweibrücken y Frankfurt-Hahn.^[52]

Saarbrücken ta hermanada coles siguientes trés ciudaes, ordenaes per añu de collaboración:^[21]

•   Nantes, Francia (1965)
•   Tblisi, Xeorxa (1975)
•   Cottbus, Alemaña (1987, entós Alemaña Oriental)

Ensin ser un hermanamiento, Saarbrücken caltién amás un alcuerdu d'amistá (Städtefreundschaft) con:^[21]

•   Diriamba, Nicaragua.

• Max Ophüls (1902-1957): direutor de cine.
• Wolfgang Staudte (1906-1984): actor y direutor de cine.
• Walter Schellenberg (1910-1952): xefe de contraespionaxe mientres l'Alemaña nazi.
• Gerhard Schröder (1910-1989): políticu de la CDU, ex-ministru d'Interior y d'Esteriores.
• Otto Steinert (1915-1978): fotógrafu.
• Willi Graf (1918-1943): miembru de la resistencia alemana contra los nazis (Rosa Blanca).
• Frédéric Back (1924-2013): direutor de cine, dos veces ganador del Óscar al meyor curtiumetraxe animáu.
• Tzvi Avni (1927): compositor de nacionalidá israelina.
• Oskar Lafontaine (1943): antiguu alcalde de la ciudá, ex-ministru-presidente del Sarre y ex-ministru federal de Finances.
• Sandra (1962): cantante de europop.
• Claudia Kohde-Kilsch (1963): tenista y voceru de Die Linke nel Parllamentu Rexonal del Sarre.
• Nicole (1964): cantante pop, ganadora del Festival del Cantar d'Eurovisión 1982.

• Organización territorial d'Alemaña
• Rellación Alemaña-Francia

•   Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Saarbrücken.

•   Sitiu web oficial

•   Saarbrücken n'OpenStreetMap.