Equipe Ligier

Equipe Ligier is 'n Franse motorsportspan, veral bekend vir sy Formule Een-span wat van 1976 tot 1996 aan die sport deelgeneem het. Die span is in 1968 deur die voormalige Franse rugbyspeler Guy Ligier gestig as 'n vervaardiger van sportmotors.^{[1] [2]}

Na sy uittrede uit wedrenne ná die dood van sy vriend Jo Schlesser, het Guy Ligier besluit om sy eie span te stig en het die ingenieur Michel Tétu 'n sportmotor met die naam JS1 (voorletters van Schlesser) laat ontwikkel. Die JS1 met 'n Cosworth-kragbron, het in 1970 by Albi en Monthlery gewen, maar by die Le Mans en Tour Automobile de France uitgeval. ^[3]

Vir 1971 het Ligier die JS1 tot die JS2 en JS3 ontwikkel. Die JS2 is gehomologiseer vir padgebruik en het 'n Maserati V6-enjin gebruik, terwyl die JS3 'n oopdaksportprototipe was wat aangedryf is deur 'n Cosworth DFV V8-enjin. Die JS3 het in 1971 by Monthlery gewen, maar kon nie die minimumafstand vir Le Mans voltooi nie. Daarom is dit gestaak,^[4] en Ligier het die Cosworth DFV in die JS2-padmotor geïnstalleer en in 1975 algeheel tweede by Le Mans geëindig.^[5] Guy Ligier het daarna sy pogings na Formule Een verskuif.

Na die verkryging van die bates van die Matra F1-span het Ligier in 1976 Formule Een betree met 'n Matra V12-aangedrewe motor en die 1977 Sweedse Grand Prix met Jacques Laffite as bestuurder gewen. Dit word algemeen beskou as die eerste geheel-Franse oorwinning in die Formule Een-wêreldkampioenskap, sowel as die eerste Formule Een-sege vir 'n Franse span en 'n Franse enjin.

Die ooreenkoms met Matra is in 1979 gestaak en Ligier het 'n Cosworth-aangedrewe vleuelmotor, die Ligier JS11, gebou. Die JS11 het die seisoen begin deur die eerste twee wedrenne te wen in die hande van Laffite. Die JS11 het egter strawwe kompetisie ontvang toe Williams en Ferrari aerodinamies-aangepaste motors bekendgestel het. Die res van die seisoen was minder suksesvol vir die Franse merk.

Die JS11 en sy opvolgers het Ligier in die vroeë 1980's een van die topspanne gemaak. Ondanks aansienlike borgskap van Talbot en openbare Franse ondernemings - hoofsaaklik SEITA, Gitanes en Française des Jeux ^[6] - het die mededingendheid van die span rondom 1982 begin daal. Ongeveer hierdie tyd het hulle 'n Matra V6-turbo-enjin getoets wat nooit gejaag het nie.^[7] Danksy die politieke steun van sy jarelange vriend, François Mitterrand, het Ligier in die middel van die tagtigerjare baat gevind by 'n gratis Renault-turbo-enjinkontrak. Dit, tesame met borgskappe van ondernemings soos Loto en Elf Aquitaine, het die span mededingender gemaak, hoewel nie 'n voorloper nie. Toe Renault die sport in 1986 verlaat, is Ligier sonder 'n bona fide-enjinverskaffer gelaat. 'n Abortiewe samewerking met Alfa Romeo (as gevolg van kwaai kritiek deur René Arnoux op die Alfa Romeo-enjins) is gevolg deur klant-enjintransaksies met Megatron (wat aan hul BMW M12- enjins voorsien het), Judd en Cosworth en fabriekskontrakte met Lamborghini, Renault en Mugen-Honda.

Tussen 1987 en 1991 het die span gesukkel en nie punte aangeteken in 1988, 1990 en 1991 nie, en tydens die San Marino Grand Prix van 1988 het nie René Arnoux of Stefan Johansson vir die wedren gekwalifiseer nie, die eerste keer in die geskiedenis van die span wat nie een van die motors kwalifiseer nie. In 1990, toe die medespan Larrousse gediskwalifiseer is nadat hulle beweer het dat hul onderstel deur hulself gebou is, terwyl dit in werklikheid deur Lola Cars gebou is, het Ligier na die 10de plek opgeskuif in die vervaardigerskampioenskap, wat hulle gesubsidieerde reisvoordele besorg het.

In 1993 het die span 'n opswaai getoon toe Guy Ligier die span aan Cyril de Rouvre verkoop het na 'n teleurstellende 1992-seisoen, toe hulle weer nie hul potensiaal bereik het nie, alhoewel hy van dieselfde Renault-enjins voorsien is as die dominante Williamsspan. Die span was verbasend genoeg ietwat meer mededingend in hierdie periode, deels te danke aan die talente van die aerodinamikus Frank Dernie en die ingenieur Loïc Bigois. Hulle het agt podiumplekke in die volgende vier jaar behaal, terwyl hulle skerp kontrasteer met hul versuim om 'n enkele top drie-posisie tussen 1987 en 1992 te behaal. In die laaste jare het Ligier weinig openbare steun en ook nie finansies gehad nie.

In 2004 keer Ligier terug na motorsport nadat hy Automobiles Martini bekom het. Tico Martini het 'n Formule 3-onderstel ontwerp wat op die 2004 Parys Motorskou^[8] as die Ligier JS47 bekendgestel is, maar met die F3-mark wat deur Dallara oorheers is, het die motor slegs aan die klein Recaro F3-beker deelgeneem.

Ligier het in 2005 'n 'gentlemen driver' sportmotor, die JS49, as 'n prototipe bekendgestel.^{[9] [10]}

• Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Equipe Ligier.

Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal.