Wenera 14

Die sending het uit 'n togfase na Venus en daalfase bestaan.

Op die vlug moes die satellietbus verby Venus vlieg en ook as 'n kommunikasie herhaler dien voordat dit in 'n heliosentriese wentelbaan gegaan het. Die bus was toegerus met 'n gammastraal spektrometer, 'n ultravioletroostermonochromator, elektron en proton spektrometers, gammastraal uitbarsting bespeuders, sonwind plasma bespeurders en twee frekwensie senders wat metings gedoen het voor, tydens en na die verbyvlug van Venus.

Die landingstuig was hermeties verseël en het die meeste van die instrumentasie en elektronika bevat. Die tuig was bo-op 'n ringvormige platvorm en die antenne's aan die bokant gemonteer, dit was ontwerp soortgelyk aan die vroeëre Wenera 9-12 tuie. Daar was instrumente aanboord om chemiese en isotopiese metings te neem, die spektrum van verstrooide sonlig te meet en maak van opnames van elektriese ontladings tydens die daalfase deur die atmosfeer van Venus. Daar was ook kameras aanboord, 'n x-straal fluoressensie spektrometer, 'n grondboor en oppervlakte materiaal versamelaar en 'n seismograaf. Laasgenoemde was gebruik om die oppervlakte te ondersoek.

Die instrumente en eksperimente aanboord was:^[1]

• Versnellingsmeter, impak analiseriing - Bison-M
• Termometers, barometers - ITD
• Spektrometer / gerigte fotometer - IOAV-2
• Ultravioletfotometer
• Massa spektrometer
• Penetrometer / Regoliet ohmmeter - PrOP-V
• Chemical redox indicator - Kontrast
• 2 Kleur telefotometer kameras - TFZL-077
• Gas chromatograaf - Sigma-2
• Radio / seismometer - Groza-2
• Troebelheidsmeter - MNV-78-2
• Vogdigtheidsmeter - VM-3R
• X-straal fluorospektrometer (lug) - BDRA-1V
• X-straal fluorospektrometer (regoliet) - Arakhis-2
• Regoliet boor toerusting - GZU VB-02
• Gestabiliseerde ossilator / Dopplerradio
• Klein sonpaneel batterye - MSB

Die landingstuig het by 13.25°S 310°O geland, ongeveer 950 kilometers suidwes van Wenera 13, naby die oostelike vleuel van Phoebe Regio op 'n basaltiese vlakte.

Die landingstuig het na 'n tog van vier maande na lansering, op 5 Maart 1982, van die satellietbus geskei en begin daal na Venus se atmosfeer. 'n Valskerm het ontplooi nadat die landingstuig die atmosfeer binnegedring het. Die valskerm is afgeskud 50 km bokant die atmosfeer, daarna was eenvoudige lugremme gebruik vir die laaste gedeelte van die daalfase.

Soos sy voorgangers was Wenera 14 toegerus met verskeie toerusting en stelsels om Venus se atmosfeer en oppervlakte te toets en analiseer. Die kwartskameras se lense was bedek met bedekkings wat afgekom het nadat die tuig geland het en dit toegelaat het om foto's van die oppervlakte te neem.

Die landingstuig was ook toegerus met 'n instrument om die grond van die oppervlakte te versamel en die saampersbaarheid daarvan te meet. Ongelukkig het die kamera se lensbedekkings presies geval waar instrument die oppervlakte moes binnedring. Dus, instede van die grond, het die instrument die saampersbaarheid van die lensbedekkings gemeet.

Die monsters van die oppervlakte grond is ontleed deur die X-straal fluorospektrometer en die uitslag was dat die grond soortgelyk aan oseaniese tholeiietiese basalt is.

Daar was ook akoestiese mikrofone aanboord van die landingstuig wat alle geluide vanaf die atmosfeer moes opneem. Hierdie opnames was later gebruik om die gemiddelde windspoed op Venus se oppervlakte te bepaal. Analisering van die inligting het gewys dat die gemiddelde spoed van die oppervlaktewind tussen 0.3 en 0.5 meter per sekonde was.^[2]

Die landingstuig het vir ten minste 57 minute gefunksioneer in 'n omgewing waar die temperatuur 465 °C en die druk 94 standaard atmosfere (9.5 MPa) was. Die ontwerp lewensverwagting was slegs 32 minute. Versending van data na die Aarde het via die satellietbus plaasgevind wat as 'n herhaler gedien het.^[3]

Die ruimtetuig het in 'n heliosentriese wentelbaan gegaan en aanhou om observasies van Venus te maak in die X-straal en Gamma-straal spektrum.^[4] Die satellietbus het sy enjin aangeskakel op 14 November 1982 om data vir die Wega-sending te verskaf.^[4] Die laaste data ontvang van die ruimtetuig is op 16 Maart 1983 ontvang.^[4]

Die Amerikaanse navorser Don P. Mitchell het die kleur beelde weer ontwikkel van die oorspronklike data wat van Wenera 13 en 14 ontvang is.^[5]Die nuwe beelde is gebaseer op 'n meer gelinariseerde proses van die oorspronklike 9-bis logaritmiese pieksel enkodering.