Ford Courier

Dit was 'n sedanafleweringswa gebaseer op Ford se volgrootte stasiewalyn, 'n voorenjin-, agterwieldryfuitleg met modelkode 78A. Van 1952-1956 was toegang tot die agterste stoorarea verkry deur 'n unieke oopswaaideur met skarniere aan die een kant. Vir 1957-58 was agterste toegang deur 'n kombinasie van 'n oplig- en agterklap wat verbind was met twee stutte. In 1959 het al die Couriers die venster- en bakstyl aangeneem wat soortgelyk was aan die Tudor Ranch-waens. Die finale jaar vir die passasiersmotor-gebaseerde Courier was 1960, waarna dit slegs 'n bakkie gebly het.

In die vroeë 1970's is die Ford Courier-naam aan 'n kompakte bakkie gegee wat deur Mazda vervaardig is. Dit het 'n beter brandstofverbruik as die volgrootte bakkies van sy tyd gelewer. Die Courier is deur Toyo Kogyo (Mazda) vervaardig, en is deur die Ford Motormaatskappy ingevoer en verkoop as reaksie op die onvoorsiene gewildheid van die klein Toyota en Datsun/Nissan bakkies onder jonger kopers in die Weste. Net soos die ander mini-bakkies van daardie tyd, is dit gekenmerk deur 'n kleiner-as-2-liter inlynviersilinderenjin, 'n vierganghandratkas en agterwielaandrywing. Dit het met 'n indrukwekkende vragvermoë van 635 kg (1400 lb) vir sy grootte gespog, en 'n redelike goedkoop prys gehad in vergelyking met die volgrootte bakkies van sy tyd.

Om die 25% Amerikaanse "Chicken tax" op ligte bakkies te omseil, is Couriers (net soos met Chevrolet LAWs) ingevoer in "bak/onderstel" konfigurasies, wat die hele ligte bakkie, minus die vragboks of vragbed, was. Hierna is 'n vragbed aan die onderstel geheg, en die voertuig kon daarna as 'n ligte vragmotor verkoop word. Die tweede geslag Ford Couriers het vir 'n bietjie meer as VS $3000 verkoop toe dit bekendgestel is, byna die prys van die groter F-100. Die bakstilering was effektief dié van die verwante Mazda B-reeks; sy voorstilering was egter uniek, met 'n sierrooster wat ontwerp is om die groter Ford F-reeks na te boots, en groot enkelhoofligte in plaas van die B-reeks se kleiner tweelingeenhede.

Die Courier is bekendgestel met 'n standaard 1.8 liter bonokasenjin, wat 55 kW (74 pk) teen 5070 rpm en 125 N·m (92 lbk·vt) wringkrag teen 3500 rpm geproduseer het. 'n 4-ganghandratkas was standaard, en daar was ook 'n 3-gang outomatiese opsie. Die Courier se kenteken het 'n paar keer in die eerste geslag verander. In 1972/73, het die agterklap in groot letters "COURIER" gelees, met 'n klein Ford-embleem linksbo. In 1972 het 'n klein "COURIER"-embleem op die voorkant van die enjinkap gepryk, maar van 1973-76 het die kapkenteken "FORD" geheet). Van die 1974 modeljaar af, is "FORD" in groot letters op die agterklap vertoon, met 'n klein "Courier" kenteken regs onder. In 1976 is die kajuit met 76 mm (3 dm) verleng, en verdere afwerking is op die sierrooster aangebring.

Sedert 1977 het Ford hul Courier 'n vars, nuwe voorkoms gegee, neigend tot 'n meer blokkige, hoekige stilering wat 'n kenmerk was van alle motorontwerpe in die 1980's. In 1979 is die basismodel se enjin vergroot tot 2.0 liter. Die bakkie was voorsien van voorste skyfremme, sowel as 'n Fordgeboude 2.3 liter-enjinopsie (dieselfde as dié in die Ford Pinto, Granada en Mustang II). Die sleutelkenmerk van dié Courier, soos afgelei van die Mazda B-reeks, was steeds die enkelhoofligte, maar met die parkeer- en flikkerligte in 'n insetsel geplaas vanaf 1978 (1977s se flikkerligte was nog in die buffer). 'n Opsionele Ford 2.3 liter-enjin is in Brasilië vervaardig. Die Courier was nooit met 'n dieselenjin in die VSA beskikbaar nie, maar die 1980 Mazda B2200 was beskikbaar met die S2, 'n Perkins-geboude 4.135 (4 silinder, 135 CID) 2.2 liter dieselenjin, wat 66 pk (49 kW) teen 2100 rpm gelewer het. Dit is dieselfde enjin wat later in die 1983-84 Ford Ranger gebruik is, maar vervang is deur die Mitsubishi 4D55T 2.3 liter turbodiesel (ook gebruik in Mitsubishi se eie Mighty Max en die Dodge Ram 50) vir die 1985-87 Ford Rangers.

In Noord-Amerika is die Courier tot die 1982-modeljaar bemark, en in 1983 is die Courier vervang deur die nuwe Ford Ranger, wat die kompakte bakkiesegment in die VSA en Kanada gevul het. Maar in ander markte (soos Australië), is hierdie geslag Courier voortgesit tot in 1985, toe die volgende generasie vrygestel is. Australiese modelle het 'n opkikkering ondergaan in 1982/83.

'n Ford Courier bakkie, gebaseer op die Ford Fiesta, is in Europa geloods in 1991. Aanvanklik was dit gebaseer op die Mk III Fiesta platform en in 1995 ook op die Mk IV. Dit het 'n voorenjin, voorwieldryf-uitleg gehad. Dit is in 2002 vervang deur die Ford Transit Connect. 'n Minibus wat gebaseer is op die Fiesta met die Transit Courier/Tourneo Courier naam is egter onthul in 2013.

Die naam is ook vir 'n klein nutskoepee van soortgelyke uitleg gebruik, wat deur Ford in Brasilië gebou en uitgevoer is na lande soos Meksiko, maar skielik verwyder is om plek te maak vir die Noord-Amerikaanse Fordbakkies. Dit is gebaseer op die 1998-model van die Ford Fiesta. Sy voorkant was dieselfde as die Suid-Afrikaansgeboude, Fiesta gebaseerde, Ford Bantambakkie, maar met 'n geheel ander laaibak. Die Suid-Afrikaanse weergawe het die kort deure gehad van die vyfdeur-luikrug en klein agterliggies in die styl van groter verlengde bakkies, en die Brasiliaanse weergawe het die driedeur se langer deure en geen kwartvensters gehad. Sy vragkapasiteit is 700 kg (1543 lb). Die Courier het die Endura 1.3 liter-enjin en die Zetec-SE 1.4 16v enjin tot en met 1999 gebruik. Die Mk IV 1.4 16v Zetec-SE het 'n topspoed van 170 km/h (106 mph) en kan versnel van 0-100 km/h (0-62 mpu) in 12 sekondes. Sedert 2000 is beide enjins vervang deur die Zetec RoCam 1.6 liter. Die Mk V 1.6 model het 'n topspoed van 180 km/h (112 mpu) en kan versnel van 0-100 km/h in 10 sekondes. Sy afmetings is 2830 mm (111.4 dm) asafstand, 4457 mm (175.5 dm) lank, 1793 mm (70.6 dm) in breedte, en 1477 mm (58.1 dm) hoog. Die aanleg in São Bernardo do Campo in Brasilië het sedert 2013 vervaardiging opgeskort van die model vir gewone verbruikers en besighede, maar Ford het nie bevestig dat die model uit prduksie gehaal is nie. Dit het sederdien aan die lig gekom dat Courier produksie wel gestaak is en die model moontlik vervang sal word deur die Ford Ranger (T6).

Tussen 1979 en 1982 is 'n aantal elektriese Ford Couriers geproduseer - Jet Industries het "voertuigsweeftuie" (Ford Courier bakwerke minus hul enjins) gekoop, en 'n series gelykstroommotor met lood-suurbatterye geinstalleer, om die Jet Industries ElectraVan 750 te produseer. Hulle is meestal aan plaaslike regeringsdepartemente verkoop, vir gebruik as diensvragmotors. Hulle het 'n topspoed van ongeveer 115 km/h gehad, en kon 90 tot 100 km ver op 'n volle batterylading loop.