ab-see

Κυριακή 28 Αυγούστου 2016

Διακοπές με την μητέρα - Αντίπαρος 2016

Τα γράφω και μην πείτε μετά ότι δεν σας τα είπα, και αναφέρομαι σε όσους το τολμήσουν λέω, σε εκείνους τους γενναίους, τους τολμηρούς που μπορεί να ζηλέψουν την απόφαση μου φέτος να πάρω την μητέρα μου και να έρθουμε διακοπές οι δυο μας στην εξωτική Αντίπαρο, και θελήσουν να με αντιγράψουν.

Η μαμά στα 48 σου χρόνια σε βλέπει σαν δίχρονο, ίσα που μόλις περπάτησες ένα πράγμα, εσύ δεν ξέρεις τίποτα είσαι μικρός ακόμη και εκείνη έχει άποψη για όλα.

Οι ατάκες που ακολουθούν είναι όλες πραγματικές.

1. Το κλασικό σε κάθε βραδινή μας έξοδο ΖΑΚΕΤΑ πήρες μαζί σου? έχει αεράκι σήμερα.

2. Γιατί δεν τρως ΟΛΟ το φαγητό σου ? Κρίμα είναι άλλου ο κόσμος πεινάει.

3. Αν έβαζε λιγο παραπάνω αλάτι πιπέρι μπαχάρι λεμόνι ξύδι κόλιανδρο θα ήταν καλό. Σαν το ΔΙΚΟ ΜΟΥ φαγητό δεν έχει.

4. Σαν τις παραλίες της ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ δεν έχει. Που να δουν αυτοί τον Αρμενιστή θα κλάψουν.

5. Δες τι όμορφο παιδάκι μου θυμίζει ΕΣΕΝΑ το 1971 στην Ουρανούπολη.

6. Τώρα αυτό τι το αγόρασες ΤΖΑΜΠΑ λεφτά δίνεις, μα πότε θα μάθεις να κάνεις οικονομία?

7. Πάλι ΤΣΙΓΑΡΟ άναψες? πριν από λιγο το έσβησες το άλλο.

8. Και άλλο ΚΑΦΕ? για αυτό τα νεύρα σου είναι χάλια.

9. Εσύ να κανείς το προγράμμα σου εγώ να θα καθίσω εδώ... και θα σε ΠΕΡΙΜΕΝΩ.

10. Το σπίτι αυτού του ΤΟΜ ΧΑΝΚΣ ποιό είναι ?

11. Η ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ είναι μακρυά από εδώ που ήμαστε?

12. Να έτσι θέλω να μου ΒΑΨΕΙΣ την αυλή, το σπίτι, το ταβάνι, το μαλλί.

13. Δεν πιστεύω να είναι και αυτή παραλία ΓΥΜΝΙΣΤΩΝ σαν τη χθεσινή ?

14. Σαν ΧΑΡΤΟΝΙ αυτά τα σεντόνια, μαλακτικό δεν βάζουν σταγόνα ?

15. Καλέ αυτή ίδια η ΚΟΡΗ της Μαρίας του Γιάννη. Κάτσε να την ρωτήσω αν είναι αυτή.

16. Και όπως είπαμε κύριε Δημήτρη ΚΤΗΜΑ ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΗ ξινόμαυρο ροζέ του χρόνου να πίνουμε όχι αυτό το ξύδι που μας φέρατε να πιούμε!!!

17. Τι θα πει ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕ δεν σερβίρουν ? Έλα Χριστέ και Παναγία μου στην Ελλάδα ήμαστε.

18. Να ένα ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ σαν και αυτήν άσχημα θα ήταν να είχες. Να έχει και ένα σπίτι εδώ στο νησί. Βέβαια στη Θεσσαλονίκη θα μένατε αλλά θα ερχόσασταν τα καλοκαίρια εδώ.

19. Σε ευχαριστώ πολύ (στον σερβιτόρο) ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟΣ είσαι? Όχι? Με μια καλή κοπέλα σου εύχομαι τόσο όμορφο παλικάρι κρίμα.

20. Καλά όλοι αυτοί με τα κότερα τα ιστιοπλοϊκά ΚΡΙΣΗ δεν έχουν στις χώρες τους? Μόνο εμείς ?

Μαμά - Γιός σημειώσατε 1.

Σάββατο 25 Ιουνίου 2016

Τους είδα πάλι σήμερα

Τους είδα πάλι σήμερα, πάνω στην εθνική οδό να προσπαθούν να φτάσουν περπατώντας Θεσσαλονίκη το μεσημεράκι. Δεν θα σας πω τι θερμοκρασία είχε σήμερα το γνωρίζεται.

Λίγες ώρες μετά τελείωσα τη δουλειά μου και επέστρεφα Θεσσαλονίκη. Ήξερα ότι κάπου θα τους έβρισκα στο δρόμο πάλι. Αγόρασα παγωμένα νερά & χυμούς έριξα και δυο καπέλα στο αυτοκίνητο. Τους πέτυχα στα διόδια 25 χιλιόμετρα πριν την Θεσσαλονίκη στο parking σε μία σκιά να ξεκουράζονται.

Σταμάτησα και ένας νεαρός ήρθε στο παράθυρο και πολύ ευγενικά μου έδωσε τα χαρτιά του.

"Please sir, i got papers, can you take me to a bus or a taxi station?"

Μου έδωσε τα χαρτιά του για να τα ελέγξω ότι όντως είχε άδεια. Τον ρώτησα αν οι φίλοι του ήταν καλά, με όλη αυτή τη ζέστη. του έδωσα τα νερά και τους χυμούς και τους τα πήγε.

Απίστευτα ευγενική φυσιογνωμία, με μία συστολή στη φωνή. Είδα το προσωρινό έντυπο που είχε εκδoθεί πριν 2 ημέρες από ένα Τμήμα φύλαξης συνόρων με τις σφραγίδες του, τις υπογραφές, τους τίτλους και υπότιτλους και με αναφορά στο χρονικό περιθώριο να βγει από την χώρα, 30 ημέρες. Τα στοιχεία του: 20 χρονών, τόπος γέννησης Αφγανιστάν.

Τον ρώτησα αν θα μπορούσα να τηλεφωνήσω στο συγκεκριμένο τμήμα, μια και τα τηλέφωνα τους ήταν τυπωμένα επάνω στα έγγραφα, ώστε να ρωτήσω αν θα είμαι σύννομος αν τον έπαιρνα μαζί μου ως τη Θεσσαλονίκη, μην έχω μπελάδες.

"Yes sir please call, thank you for your time".

Κάλεσα στο τμήμα που είχε εκδώσει το έγγραφο, απάντησαν αμέσως. Ο συνομιλητής μου στην άλλη πλευρά στης γραμμής πρέπει να το ομολογήσω ήταν πολύ ευγενικός, ναι το έγγραφο είχε εκδοθεί από αυτούς, αλλά.... για το σύνομος απάντηση συγκεκριμένη δεν μου έδωσε, ή μάλλον αυτό που μου είπε ήταν κάτι του τύπου "αν είστε νόμιμος έχει να κάνει με το ποιος θα σας σταματήσει για έλεγχο, αν θα σας σταματήσουν, δεν μπορώ να σας πω τίποτα παραπάνω".

Τον ευχαρίστησα, έκλεισα το τηλέφωνο, έκανα ένα τσιγάρο και λίγο μετά ξεκίνησα για τη Θεσσαλονίκη έχοντας στη θέση του συνοδηγού:

α) Τον Donald Trump και στα γόνατα του την Hillary Clinton?
β) Το βιβλίο της Χρυσηίδας Δημουλίδου "Το μάτι του βοριά"?
γ) Τίποτα από τα δύο παραπάνω...

Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

Pulitzer ή αλλιώς "ο πόνος πουλάει"

Σκέφτομαι τις στιγμές της ζωής μου που ήμουν δυστυχής.

Όταν έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου, ο κολλητός μου, όταν ήταν άρρωστος ο αφελφός μου. Ήταν στιγμές που πόνεσα, που ήταν όλα μαύρα, και τόσο επώδυνα.

Σε μία τόσο επώδυνη στιγμή μου αν κάποιος κέρδισε το pulitzer φωτογραφίας, φωτογραφίζοντας με, θα του έπερνα δια της νομίμου οδούς, όχι μόνο τα δέκα χιλιάρικα του βραβείου αλλά ως και τα σώβρακα και θα τα δώριζα.

Αν θες να βοηθήσεις φίλε μου άπλωσε το χέρι στον συνάνθρωπο.

Π@π@ριές του τύπου: ήθελα να ευαισθητοποιήσω την κοινή γνώμη, είναι π@π@ριές και μόνο.

Λες να περιμέναμε εσένα για να ευαισθητοποιηθούμε και να γίνουμε άνθρωποι?

ΥΓ: Η φωτογραφία του post θα είναι πάντα η κορυφαία φωτογραφία από όσες πήραν το συγκεκριμένο βραβείο στο παρελθόν.

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2015

Πόσα χρόνια?

Πόσα χρόνια από τότε που έφυγα?

Κατά καιρούς στριφογύριζε στο μυαλό μου. Κλεφτές ματιές στο blog απλά και μόνο για να ανακαλύψω ότι γινόταν όλο και περισσότερες οι απουσίες.

Οι αναρτήσεις όλο και λιγότερες. Εντέλει δεν ήμουν ο μόνος που τον κέρδισε η εποχή. Facebook, Twitter, Instagram, Me, Ello, Linked, και πολλοί άλλοι τρόποι επικοινωνίας καθημερινής. Trends….

Πολλοί «φίλοι», λιγότερη επικοινωνία, ακόμη λιγότερη ουσία. Διαδυκτιακές καληνύχτες, φωτογραφίες με φρεσκοβαμμένα νυχάκια στις παραλίες, ατάκες της ημέρας με ημερομηνία λήξης.

Όχι τίποτα από τα παραπάνω δεν σταμάτησα, και ούτε αυτό είναι μιά νέα αρχή. Απλά μου λείπει ο παλιός μου εαυτός. Μου λείπει το σπίτι μου αυτό, το πρώτο.

Τα βράδια με το κρασάκι μου και να καθήσω να γράψω δυό σκέψεις δικές μου.

Να διαβάσω τις πραγματικές σκέψεις των τότε φίλων μου.

Να σχολιάσω και να σχολιαστώ χωρίς να φοβάμαι τι θα πει ο συνάδελφος «φίλος» ή η γειτόνισα «φίλη» ή ο χασάπης «follower».

Να εκφράσω πραγματικά τον εαυτό μου.

Τα χρόνια είναι μάλλον πολλά από τότε, πολλά αλλά είναι αυτό δικαιολογία?

Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

I hate you!

Ok το ξέρω θα μου κόψετε την καλημέρα οι περισσότεροι . Ίσως να βγάλουν και ένταλμα σύλληψης μου, ίσως ακόμη και να μου απαγορεύψουν την έξοδο απο την χώρα και να δημευσουν όλη μου την περιουσία αλλα θα το πω και θα το δηλώσω εδώ δημόσια και ότι θέλει ας γίνει..

ΜΙΣΩ ΤΙΣ ΡΑΚΕΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΡΑΚΕΤΟΠΑΙΚΤΕΣ!

Το είπα το έβγαλα απο μέσα μου. Μη δώ ρακέτα και μύγα επίσης έξαλλος γίνομαι. Τι κατάρα και αυτή Θεέ μου. Σατ κιουτ πατ κιουτ όλη η Ελλάδα στην παραλία. Και όταν λεω στην παραλία δεν εννοώ εκει πίσω στην ανοικτοσιά, όχι όχι μπροστά στο κύμα, μπροστά στην σεζ λονκ μου, μπροστά στα μούτρα μου, μερικές φορές και πάνω στα μούτρα μου.

Γιατί αγαπητέ φίλε και αγαπητή φίλη ;

Ποιος σου είπε ότι ήρθα στην παραλία για να ακούω το τακα τουκα και ουχι το κυμματάκι ;

Ποιος σου είπε ότι ήρθα στην παραλία για να μου πετάς μπάλες στο κεφάλι?

Ποιος αλήτης επίσης σου είπε ότι ήρθα εδώ για να λουζεις με άμμο σε κάθε σου μλονζον?

Και τέλος ποιός αλήτης σου είπε ότι παίζοντας δυο ώρες την ημέρα επι επτά ημέρες που διαρκούν οι διακοπές σου θα χάσεις τα 74 έξτρα κιλά που έβαλες την τελευταία εικοσαετία ? όχι φίλε μου χρειάζεται κάτι παραπάνω απο αυτό.

Δεν ζητώ πολλά ολίγον σεβασμό. Οι παραλίες είναι δημόσιος χώρος δεν είναι η σάλο τραπεζαρία σου να κανεις ότι γουσταρεις.

Διοτι αν γουσταρεις γιατι δεν παίζεις στο μπαλκόνι σου? στο δρόμο κάτω απο το σπίτι σου? νοικιάσε ένα γήπεδο επίσης, του τένις κανεις δεν θα σου πει τίποτα.

Αλλά πάνω απο όλα ασε εμένα στην ησυχία μου να απολάμβανω τον ήλιο το αεράκι και την θάλασσα.

Τρίτη 7 Αυγούστου 2012

THE INVISIBLE CAR!

Δεν ξέρω πως έγινε αυτό αλλά ξαφνικά το αυτοκίνητο μου έγινε αόρατο! Ναι, ναι, το ξέρω δισεκατομμύρια δολαρίων έχουν ξοδευτεί από αυτοκινητοβιομηχανίες για να το καταφέρουν αλλά τζίφος και εγώ μέσα σε ένα απόγευμα χωρίς να ξοδέψω δεκάρα απέκτησα το αόρατο αυτοκίνητο.

Να σας εξηγήσω όμως πως έγινε για να μην έχετε την απορία ζωγραφισμένη στο μάτι. Κατεβαίνω χαρωπός που λέτε, με μέση ωριαία ταχύτητα τα 30 ιλιγγιώδη χιλιόμετρα, μία αγνώστου ταυτότητος οδό εις την εξωτική Καλαμαριά.

Εκεί λοιπόν που το τρανζίστορ έπαιζε τα Αμερικάνικα βγαίνει από τα αριστερά μου και διασχίζει ΚΑΘΕΤΑ τον δρόμο με ένα Zastava (ναι υπάρχουν ακόμη) μία κυρία με κοντό λευκό αγορέ μαλλί. Ούτε stop είδε, ούτε εμένα είδε, ούτε τον χάρο είδε – διότι τον είδα εγώ για δευτερόλεπτα του συστήθηκα και έτσι χωρίς ένα αντίο έφυγε – και ο χάρος και η κοντομαλλούσα.

Εκεί που πάω να συνέλθω και αναρωτιέμαι μα είναι δυνατόν? στα δέκα μέτρα παρακάτω ένας κατά τα άλλα συμπαθέστατος παππούλης ξεπαρκάρει την bmw του χωρίς να ανάψει ένα φλασάκι, χωρίς να κοιτάξει ένα καθρεπτάκι, και δεν φτάνει που ξεπαρκάρει κάνει και επιτόπια ΑΝΑΣΤΡΟΦΗ μπροστά μου μαρσάροντας διότι η κατεύθυνση που είχε παρκάρει προφανώς δεν τον βόλευε για να πάει στη γκομενίτσα στο ΑΧΕΠΑ. Αυτός όμως είχε την ευγένεια, ακούγοντας τα φρένα μου να στριγγλίζουν να γυρίσει και να μου πει δεν σας είδα χίλια συγνώμη.

Εκεί άρχισαν να μου μπαίνουν ιδέες ότι το αυτοκινητάκι μου ίσως να είναι αόρατο. Μου το επιβεβαίωσε σε κλάσματα δευτερολέπτου ένα καροτσάκι με ένα παιδί που βγήκε ανάμεσα από 2 παρκαρισμένα αυτοκίνητα στη ΜΕΣΗ του δρόμου και από πίσω ακολουθούσε χαρωπή η μητέρα του άμοιρου αυτού παιδιού. Ούτε αυτή με είδε αρχικά και στον ήχο της κόρνας κατάλαβε την παρουσία του αυτοκινήτου μου στον δρόμο. Διότι που ξανακούστηκε αυτοκίνητο στο δρόμο, τα αυτοκίνητα είναι για τα σαλόνια, για το πατάρι δίπλα στο θερμοσίφωνα, ή στο τσακίρ κέφι στην πυλωτή!

Πλέον ήμουν σίγουρος ότι το κατακόκκινο αυτοκίνητο μου ήταν αόρατο! Η αρχική μου σκέψη ήταν πως θα μπορούσα να το εκμεταλλευτώ αυτό? Να τρέχω στην εθνική με 250 και να μην με φωτογραφίζουν? να χρησιμοποιώ το αυτοκίνητο σε ληστείες, να είμαι παρκαρισμένος από έξω να μπαίνω μέσα με το σακί με τε € και αυτοί να αναρωτιούνται μα που πήγε? Ή να το πουλήσω στην cia και να το στέλνουν στην μέση ανατολή να κόβει βόλτες?

Μετά επικράτησε η λογική και σκέφτηκα να πάω να το παρκάρω κάπου και να μην το ξαναχρησιμοποιήσω ποτέ, γιατί δεν ξέρω αν φταίνε τα έξτρα οικονομικά μέτρα, ή ίσως οι εξαιρετικά υψηλές θερμοκρασίες αλλά ο κόσμος έχει λαλήσει.